De controverse rondom de albumcover van Sticky Fingers

Sticky Fingers staat vol hits als Brown Sugar, Wild Horses en Dead Flowers. Toch zorgt vooral de hoes van de plaat voor het gesprek van de dag. De cover, die is ontworpen door kunstenaar Andy Warhol, schoot bij sommigen in het verkeerde keelgat. De omslag wordt zelfs in meerdere landen gecensureerd.

Voorbestemd om legendarisch te zijn

Voor we in het verhaal achter de cover duiken, kijken we eerst naar de periode waarin The Rolling Stones het album uitbrachten. Het waren donkere tijden in 1969 wegens het overlijden van Brian Jones, een van de oprichters van de band. In datzelfde jaar gebeurt er een ramp tijdens het Altamont concert, waarbij vier mensen om het leven komen. De band wordt in een lastige positie gezet door hun fans en de pers. Ze moesten bewijzen dat ze er nog steeds toe deden in de rock-'n-roll-wereld. Als reactie op de gebeurtenissen richten The Rolling Stones een eigen platenlabel op, Rolling Stones Records. Sticky Fingers is het eerste album dat daarop wordt uitgebracht en is het keerpunt in de carrières van de bandleden.

Ontstaan van de cover

Het verhaal gaat dat Mick Jagger in 1969 op een feestje Andy Warhol tegen het lijf liep. Ze bespraken ideeën voor een nieuwe albumhoes. Warhol opperde om een blauwe spijkerbroek op de cover van The Rolling Stones' nieuwe album te zetten. Mick Jagger stemde ermee in om hem de hoes te laten ontwerpen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is het niet het kruis van Mick Jagger dat op de voorkant prijkt, maar naar geruchten dat van model Joe Dallesandro. Het idee van een werkende rits op de plaat is innovatief, maar bleek erg onhandig te zijn. Tijdens het opstapelen en verzenden van de platen blijkt namelijk dat de rits zo hard in het vinyl wordt gedrukt, dat het een afdruk achterlaat. Dit probleem werd later opgelost door de rits naar beneden te trekken voordat de plaat verpakt wordt.

Verbannen in Spanje

De veel te strakke broek waarin duidelijk de contouren van een mannelijk geslachtsdeel zichtbaar zijn, kan in sommige landen in 1971 niet door de beugel. Onder het regime van Franco wordt de hoes in Spanje gecensureerd. Ontwerpers John Pasche en Phil Jude komen met een alternatief ontwerp: een aantal vingers in een stroopblik. Letterlijk sticky fingers dus, alleen ziet het resultaat er nogal luguber uit. Franco heeft er schijnbaar geen moeite mee. Pas na zijn overlijden mag de Warhol-hoes verkocht worden. Spanje is overigens niet het enige land dat een alternatieve cover heeft gemaakt voor het album.

Wat zit er achter de rits?

De onderwerpen die te horen zijn in de muziek moesten ook terugkomen in het ontwerp van de cover: seks, drugs en rock-'n'-roll. De rits moest werken, zodat mensen uitgedaagd werden om de broek open te ritsen. Wat ze daar achter vonden was een foto van hetzelfde model als op de voorkant van de plaat, maar dan in een witte onderbroek met rechtsboven de naam van Andy Warhol. Ook het welbekende logo van The Rolling Stones werd voor het eerst gebruikt aan de binnenkant van de plaat.

The Rolling Stones in de Top 2000

In 2020 staan de Stones maar liefst 24 keer in de NPO Radio 2 Top 2000. Benieuwd naar de noteringen van de nummers? Check het hier door de jaren heen.

Foto omslag: Sticky Fingers artwork