Het verhaal van Christine (65) uit Zuid-Soedan

“Ik hield mijn twee kleinkinderen stijf tegen me aangedrukt. De gewapende mannen keken me aan en besloten te vertrekken.” De 65-jarige Christine uit Central Equatoria in Zuid-Soedan weet niet waarom zij en haar kleinkinderen zijn gespaard. Minuten eerder vermoordden dezelfde mannen haar echtgenoot en dochter. Pal voor haar ogen.

Op de vlucht

Christine wist dat ze moest ontsnappen, al was het maar om de kinderen van haar dochter te redden. Ze vluchtte naar een verlaten dorp, vijftig kilometer van haar huis. Daar zit ze nu. Alleen, met als enige bezit de kleren die ze aanhad tijdens haar vlucht. Waar de kinderen zijn gebleven? Ze huivert: “Onderweg werden we weer aangevallen, toen ben ik ze uit het oog verloren. Ik heb geen idee waar ze nu zijn.”

Hoop verloren

De kinderen van 5 en 7 jaar oud zijn nu een maand zoek. Hun oma heeft de hoop verloren ze ooit nog terug te zien. Het verlaten dorp voelt ook niet veilig. De eigenaren van de huisjes zijn zelf, daags voordat Christine hier aankwam, gevlucht voor een aanval. Ze is doodsbang dat de gewapende rebellen terugkomen.

Noodhulppakketten

De laatste dagen kwam er wat hulp. Plan Nederland verstrekt noodhulppakketten. Daarin zitten kopjes, borden, een pan, een matje, een deken en een muskietennet. Een minimaal pakket voor mensen die alles kwijt zijn geraakt.

Voorraden snel op

Christine en de andere vluchtelingen in het dorp kregen ook voedselhulp. Twee keer deelde het World Food Program eten uit. Maar de voorraden raken snel op, omdat er steeds meer vluchtelingen arriveren.

Eén bordje gierst per dag

Christine kan het allemaal bijna niet geloven. Dit gebied stond altijd vol gewassen die werden verkocht in de hoofdstad Djoeba. Nu eet bijna niemand hier nog twee maaltijden per dag.

Amper voedsel

Bij elke hap die ze in haar mond stopt, beseft Christine dat ze binnenkort misschien van de honger zal sterven. Daarom eet ze zo weinig als ze kan. Ze leeft op één bordje gekookte gierst per dag. Nauwelijks genoeg om haar op de been te houden. En als het op is, wat dan? “Als er geen hulp komt, zal ik sterven van de honger.”