Albumtip: Pet Shop Boys

Het Pet Shop Boys-alarm ging af toen Gerard Ekdom vol enthousiasme de single 'Happiness' op NPO Radio 2 draaide, waarin de vertrouwde Britse spitsvondigheid van frontman Neil Tennant wordt ondersteund door uitbundige houseklanken die momenteel niet zouden misstaan in de top 10 van de hitlijsten.

Neil Tennant en Chris Lowe hebben na een afwezigheid van drie jaar weer een album afgeleverd. Het vorige album was Electric, dat een terugkeer naar de dansvloer was voor Pet Shop Boys. Net als Electric is de nieuwe leg van Tennant en Lowe geproduceerd door sterproducer Stuart Price, die eerder achter de knoppen zat bij onder andere The Killers, Madonna, Scissor Sisters en Kylie Minogue.

Oude jas

De fonkelende popproducties van Stuart Price op Super past Pet Shop Boys als een oude jas. Het tweetal dat we kennen van 80s- en 90s-hits als 'West End Girls', 'It's A Sin', 'Go West' en 'Domino Dancing' slaagt er op elk album in iets te doen dat afwijkt van de voorgaande plaat, maar dat nog steeds uit duizenden herkenbaar is als een Pet Shop Boys-product. Dat is met Super meer dan ooit het geval.

Tegelijkertijd gaan Tennant en Lowe zelfreflectie niet uit de weg. "We were young, but we imagined that we were sophisticated, telling everybody that rock was overrated", wordt er gezongen in 'The Pop Kids', dat klinkt als iets dat we al een in een ver verleden van de groep hebben gehoord. Niet voor niets zingt Tennant aan het begin van de track heel uitnodigend: "Let's go back to the early nineties!"

Zwaar elektronisch

Er wordt volop gerefereerd naar de jaren 90, zonder dat de Boys een pastiche van zichzelf worden. Anderzijds, als zwaar elektronische nummers 'Inner Sanctum', 'Undertow' of 'Pazzo!' waren uitgebracht ten tijde van het fenomenale album Very uit 1993 of de feestelijke single 'Paninaro '95', dan hadden ze makkelijk kunnen concurreren met de destijds gangbare househits.

Narcistische selfiecultuur

Het is knap hoe Pet Shop Boys met weinig middelen op Super (eigenlijk vooral wat synthesizers) toch zo gevarieerd, uitdagend en verfrissend kan blijven, zonder dat er grote vernieuwingen worden doorgevoerd binnen het genre. Toch staan Tennant en Lowe met beide benen in het nu. Op het euforische 'Groovy' wordt bijvoorbeeld de narcistische selfiecultuur op de hak genomen. "Look at me, I'm so groovy!"

Goes to eleven

Zoals altijd balanceert het duo tussen over de top ('Burn') en smaakvol (het donkere 'Dictator Decides'), tussen uitbundig ('Say It To Me') en ingetogen ('Sad Robot World') met nog altijd de intentie een dikke hit te scoren (het wat latinhouseachtige 'Twenty-Something'). Luidt dat Pet Shop Boys-alarm en zet het volume op standje elf met de subwoofer vol open. Dit is namelijk een super album!