The War On Drugs rekt spanningsboog eindeloos lang op in Afas Live

Waar is de gitaar?

Wie de laatste jaren nauwkeurig de hitlijsten gevolgd heeft, lijkt niet anders dan te kunnen concluderen dat gitaarmuziek een stille dood gestorven is. Toch worden er zeker nog goede rocksongs gemaakt. De albums van The War On Drugs zijn daar goede voorbeelden van: geen kant-en-klare brokken van elk drieënhalve minuut, maar lang uitgesponnen stukken die zich langzaam ontvouwen.

Tot bloei komen

De band, onder aanvoering van frontman Adam Granduciel, neemt ook in Afas Live uitgebreid de tijd om zijn liedjes tot bloei te laten komen. Het duurt daardoor wel even voordat The War On Drugs echt op stoom komt. De nummers ‘In Chains’ en ‘Holding On’ zijn uitstekende openers, waarna liedjes als ‘Pain’ en ‘Nothing To Find’ minzaam verder kabbelen. De subtiele instrumentatie die je op plaat hoort, gaat in de concerthal soms jammerlijk verloren. Granduciels gitaarspel blijft wél stevig overeind.

Groeispurt in populariteit

Het concert van The War On Drugs in Amsterdam leunt vooral op het onlangs verschenen album A Deeper Understanding. Een logische keuze, gezien de recente groeispurt in populariteit. Het is dan ook niet ondenkbaar dat in de toekomst de veel grotere Ziggo Dome lonkt, of een prominente plek op een groot popfestival. Granduciel en consorten doen daarvoor geen consessies en dat hoeft ook niet. De tjokvolle Afas Live geniet zichtbaar van de lang opgerekte nummers.

Back to the ‘80s

Dat The War On Drugs openlijk en zonder schroom leentjebuur speelt bij andere groten der aarde wordt door de fans door de vingers gezien. Want ja, soms lijken de liedjes inderdaad erg veel op de jaren ‘80-producties van Dylan en Springsteen, inclusief mondharmonica en glockenspiel, al zijn er ook de nodige referenties aan iconen als Tom Petty, Don Henley, Dire Straits en zelfs OMD waarneembaar. Granduciels rode houthakkershemd zou zomaar afkomstig kunnen zijn uit een Bryan Adams-videoclip uit 1985.

Knallen zonder hits

De introverte Granduciel vertelt op het podium amper iets, want hij geeft er de voorkeur aan de muziek te laten spreken. Hij gaat volledig op in de liedjes, zowel met zijn Dylaneske zang als zijn virtuoze gitaarspel. The War On Drugs bouwt krap anderhalf uur naar een hoogtepunt toe en de ontlading komt met de Top 2000-notering ‘Under The Pressure’. Met daarna nog ‘In Reverse’ en ‘Eyes To The Wind’, eveneens afkomstig van het voorgaande album Lost In The Dream, krijgt de eindeloos aanvoelende spanningsboog een spetterende finale. Knallen zonder grote hits, The War On Drugs kan het!

Foto's: Bullet-Ray