Eenvoud siert U2 in Amsterdam ArenA

Eerste keer

Ter ere van het dertigjarige bestaan van het vijfde album The Joshua Tree, volgens velen hét meesterwerk van U2, staat de Ierse rockband tweemaal in een afgeladen Amsterdam ArenA. De eerste show gaat op de laatste zaterdag van juli van start. Ondanks eerdere heruitgaven van alle albums tot en met Achtung Baby (met opvolger Zooropa in dezelfde boxset), is het voor het eerst dat U2 met één van zijn oude albums op tournee gaat in plaats van met een nieuwe.

Een goed begin...

Het publiek op de tribunes van de ArenA warmt zichzelf voor aanvang van het concert alvast op door massaal de wave in te zetten, die daadwerkelijk een paar keer het stadion rond gaat. Gezien het aantal hits dat U2 op zijn cv heeft staan, heeft de groep de luxe om met een aantal klassiekers af te trappen. Bij menige rockband zouden prijsnummers als 'Sunday Bloody Sunday' en 'New Years Day' tot de toegift worden bewaard, maar U2 opent ermee! Waarom ook niet?

Evolutietheorie

De Ieren houden de vaart erin met nog twee geliefde oudjes, 'Bad' en 'Pride (In The Name Of Love)', beide afkomstig van de voorganger van The Joshua Tree, het ‘overgangsalbum’ The Unforgettable Fire, waarop het kwartet van producers Brian Eno en Daniel Lanois leerde dat ook de opnamestudio zelf een instrument kan zijn. Door juist deze songs voorafgaand aan de Joshua Tree-tracks te spelen, zet U2 schetsmatig zijn eigen ontwikkeling uiteen, van postpunkbandje naar stadionrockers, in een paar van zijn beste tracks.

Perfect uitgekristalliseerd

Het zwaartepunt van deze wereldwijde concertreeks ligt ‘m, zoals de naam al aangeeft, bij The Joshua Tree, het album dat internationale supersterren maakte van Bono, The Edge, Larry Mullen en Adam Clayton. De sound van het viertal werd perfect uitgekristalliseerd en de rauwe rafelrandjes van de eerste drie platen waren voorgoed verdwenen, in ruil voor een gebalanceerde en uiterst radiovriendelijke rocksound. En dat zonder te vervallen in een al te pompeuze jaren ’80-productie, zoals je hoort op Into The Fire van Bryan Adams of Springsteens Tunnel Of Love - ook allebei uit 1987.

Alles draait om de eenvoud

De opzet van deze tournee is heel anders dan de voorgaande shows. Vooral in de jaren ’90 stampte U2 avond aan avond inventieve podiumproducties uit de grond, waardoor een concertbezoek een hele beleving werd. De huidige tournee bevat de meest eenvoudige stadionshow van U2 sinds het daadwerkelijke verschijnen van The Joshua Tree in 1987. Er valt niet veel meer te zien dan de band tegen een grote vlakke achtergrond waarop filmpjes van vriend Anton Corbijn worden vertoond.

Less is more

Die eenvoud siert U2, want het verhaal dat de mannen vertellen zit ‘m in de liedjes. Daar is weinig vormgeving of vuurwerk voor nodig. Iedereen begrijpt het sentiment van ‘With Or With You’ of het minstens zo ontroerende ‘Running To Stand Still’. Corbijn gaat in zijn visuele ondersteuning ook al niet over de top: bij ‘Bullet The Blue Sky’ zien we zwart-wit beelden van mensen die een legerhelm opzetten, ‘Mothers Of The Disappeared’ toont een rij vrouwen met kaarsen in hun handen en bij veel andere nummers zijn verstilde beelden uit Joshua Tree National Park het enige zichtbare.

Groter dan Zoo TV?

Ook de politieke agenda van Bono is meer naar de achtergrond geschoven. Hij roept op tot solidariteit en hoop in het lang uitgerekte intro van ‘Where The Streets Have No Name’ en tijdens ‘Miss Sarajevo' dankt hij Nederland voor het openstellen van zijn grenzen voor de recente vluchtelingenstroom. Boven alles zien de fans U2 weer als een gewoon bandje, ontdaan van alle opsmuk. Oké, het scherm achter het podium heeft nog steeds een indrukwekkende omvang, maar dat heb je niet nodig met classics als ‘Vertigo’ en ‘Beautiful Day’. Hier doe je het toch voor?

Foto's: ANP/KIPPA/Ferdy Damman