Verkiezingscolumn Dolf Jansen live vanuit een stembus

Dolf Jansen beschouwt woensdags tot aan de verkiezingen voor op de verkiezingen óp die verkiezen van 2017. Ook op de dag van de verkiezingen! Mocht het je allemaal net te snel gaan en wil je het in alle geuren en kleuren in je opnemen, dan kun je 'm hieronder rustig nalezen.

Stembus

De redactie van Ekdom in de Ochtend had een ideetje: ‘Dolluf, zou het niet fijn zijn als jij, na 5 weken vlammende splijtende politieke columns, eens zorgt dat je echt dicht, echt heel dicht, bij de democratie komt. Op deze verkiezingsdag?!’

U denkt dan: hij staat voor een stemburo.

Echt niet, dan tref je de gewone Nederlander, en met alle respect hoor, daar heb ik er afgelopen weken in elk tv programma wel voldoende van gezien. En gehoord ook.

In het stemburo dan?!

Dat mag niet. Als je daar als keiharde columnist slash satiricus rondhangt word je aangekeken als een rubber-fetisjist op een SGP partijbijeenkomst.

Oke, word je aangekeken als een Turkse minister op Nederlands grondgebied.

In het stemhokje dan? Als je daar langer dan een minuut, anderhalve minuut max binnenblijft, denken ze dat je overleden bent, word je naar buiten geloodst en zetten ze je rode kruisje bij 50+. Want als je zo goed als dood bent zul je daar wel bijhoren.

Waar ik dan ben? In een stembus. Ik herhaal: ín een stembus.

Twee vragen van uw kant, schat ik in: hoe kom je daarin? En: hoe kom je daarin?!

1 - Ik woon in een dorp. We kennen elkaar. Ik weet ook dingen, van mensen, en heb daar vaak ook foto’s van. Oftewel, ik ken de uitbater van de basisschool waar vandaag dit stemburo is gevestigd, en die uitbater wilde best iets voor mij regelen. Dus toen was ik, diep in de nacht, binnen…

2 - Hoe ik erin kom….? Ik ben niet dik. Ik ben vrij mager. Ik ben aan de slanke kant. Er zijn geregeld mensen in de trein die mij iets te eten geven, vaak echter uit een soort emmer gevuld met aardappelafval met een hoog frituurgehalte, maar dan nog. Heel lief, dankuwel. Ik ben zeg maar aan de afgetrainde kant.

AU

Als je mij tussen Gerard en Pieter zet denk je wow, twee goedgebouwde mannen en een trapleuning.

Als je nog een keer kijkt denk je wow….twee echt stoere mannen en een wandelende tak.

Ik ben van de magere. Ik heb geregeld dat een zaal vol vrouwen naar mij kijkt, met hun appje mijn vetpercentage checken en zich dan realiseren jaaaaa, zo kan het dus ook!

Een keer trof ik mezelf aan in bed met een forse vrouw, een stevige vrouw, model Serena Williams, en was ik oprecht bang dat ik zou verdwijnen in een van haar huidplooien.

Kortom: ik pas. In een stembus. Niet door de gleuf natuurlijk, maar toch. Ik pas. En zit erin. Dichterbij de democratie kan je eigenlijk niet komen, Gerard!

Of je zou de liefdesbaby moeten zijn van Maurice de Hond en Fleur Agema… Oh. My. Gawd. Dat is een kaal kind dat de buitenkant van zijn eigen box onder stroom zet zodat er verder helemaal niemand in kan. En daarna met een zelf-ingevulde peiling bewijst dat de meerderheid dat een goed idee vindt.

AU

Als u goed luistert hoort u soms een zojuist ingevuld stembiljet op mijn hoofd stuiteren. Ik mag er natuurlijk nog niks over zeggen, maar de PiratenPartij gaat in elk geval in Ouderkerk aan de Amstel twee stemmen scoren.

Ik eindig met mijn mild-galmende oproep aan jullie, aan U: stem! Laat je stem horen. Verlies je stem niet. Laat je stem niet verwaaien.

Als u nog zweeft: land!

Als u nog heel erg zweeft: druk die dikke joint uit, land, wacht twee uur en stem alsnog.

Dat is democratie.

Dat is vrijheid.

Eergisteren zag ik Elbow een groots concert geven. Mede daarom eindig ik mijn bijdrage aan Ekdom in de Ochtend met een paar regels van deze band, een paar regels die zeggen hoe je in de wereld kunt staan, zonder verharding, zonder tweedeling, met elkaar, naast elkaar:

The way the day begins
Decides the shade of everything
But the way it ends depends on if you're home
For every soul a pillow and a window please

Fijne dag, en tot een andere keer!