Acoustic Ladyland

De Britse saxofonist Pete Wareham had een missie: hij zocht muzikanten die net als hij een hekel hadden aan steriele jazz en richtte de band Acoustic Ladyland op. De muziek die de groep voor ogen stond moest net zoveel substantie hebben als die van John Coltrane, maar gelijktijdig net zoveel 'fun' opleveren als I'm Waiting for the Man van The Velvet Underground. De bandnaam getuigt van een groot respect voor Jimi Hendrix, de rockgitarist die een album maakte met de titel Electric Ladyland. Met de beukende Polar Bear-drummer Seb Rochford als motor ontwikkelt de band live een sound die doet vermoeden dat Slayer aan het jammen is met de Sex Pistols. Ondanks die heavy rocksound vergeet Wareham niet om te improviseren, een reden temeer voor het blad Jazzwise om het album Last Chance Disco in 2005 uit te roepen tot Album Of The Year. Op Skinny Grin uit 2006 sloeg Acoustic Ladyland weer een andere weg in en werkte de band samen met onder andere de zangeressen Coco Electric en Alice Grant. Tekst: www.northseajazz.nl