The Smiths

Oprichting

Van vrienden hoort gitarist Johnny Marr (echte naam: John Maher) dat ene (Steven Patrick) Morrissey sterke songteksten schrijft maar nog een band zoekt om ze op muziek te zetten. Wanneer Marr in 1982 bij Morrissey aanbelt, zijn The Smiths een feit. Drummer Mike Joyce en bassist Andy Rourke maken de line-up compleet. Begin 1983 brengen The Smiths hun debuutsingle 'Hand In Glove'/'Handsome Devil' uit, op basis waarvan de Britse pers de band onmiddellijk bombardeert tot de redding van de popmuziek.

Debuutalbum

Opvolgers 'This Charming Man' en 'What Difference Does It Make?' versterken dat gevoel alleen maar en het debuutalbum dat in 1984 verschijnt krijgt dan ook juichende recensies. Op het album is duidelijk te horen wat het handelsmerk van The Smiths zal blijken te zijn: Morrissey's poëtische, vaak niet al te vrolijke teksten en Johnny Marr's -volgens liefhebbers- briljante, tintelende gitaarspel.

Tweede album

In 1985 verschijnt het officiële tweede album Meat Is Murder, voorafgegaan door Hatful Of Hallow, een album met b-kanten, radio-sessies en singles of songs die niet op het debuutalbum of Meat Is Murder staan. Dat blijkt een terugkerend fenomeen bij The Smiths: naast de reguliere albums brengt de band met grote regelmaat volledig nieuwe singles en b-kanten uit die kwalitatief niet onder doen voor singles en tracks die op albums staan. Veel aandacht wordt daarbij besteed aan het artwork: alle album-, single- en 12"-hoezen bestaan uit portretten van vergeten pop-, TV- en filmsterren en hebben eenzelfde, soort desolate sfeer.

The Queen Is Dead

Op het hoogtepunt van haar roem brengt de band haar officiële derde album uit, The Queen Is Dead (1986). Dit album wordt door velen gezien als het meest consistente en beste in hun carrière. Rond die tijd lijven The Smiths voor optredens een tweede gitarist in, maar deze wordt halverwege de tour ontslagen. The Smiths ruilen ook hun platenmaatschappij Rough Trade in voor het veel grotere EMI. Met nog één nieuw album (Strangeways, Here We Come in 1987) en een live-album (Rank in 1988) voldoen The Smiths aan hun contractuele verplichtingen aan Rough Trade.

Het einde

Inmiddels verslechtert de verhouding tussen Morrissey en Marr echter zó snel dat er nooit meer een album voor EMI wordt opgenomen. Marr verlaat in 1987 The Smiths; dit betekent het einde van de band. Morrissey brengt solo een flink aantal albums uit van wisselende kwaliteit, Marr wordt een zeer gewaardeerde sessie-gitarist (voor o.a. The The, Billy Bragg en recent nog Oasis) en brengt met zanger Bernard Sumner van New Order twee albums uit onder de naam Electronic. Naast bovenstaande albums verschijnt nog een flink aantal compilaties van The Smiths. The World Won't Listen (1987) bevat een aantal singles en albumtracks maar net als Hatful Of Hollow ook een groot aantal nummers die niet op albums staan.

Louder Than BombsLouder Than Bombs (1987) is eveneens een compilatie, speciaal bestemd voor de Amerikaanse markt, met tracks van zowel Hatful Of Hollow als The World Won't Listen plus weer een paar nieuwe tracks. Om die reden wordt deze compilatie korte tijd later ook buiten de VS uitgebracht. De catalogus van The Smiths wordt halverwege de jaren '90 door Warner overgenomen die het repertoire probeert uit te melken met drie (!) best of-CD's èn een singlescompilatie (!!), allen zonder nieuwe tracks. De foto's voor deze compilaties zijn ook door Warner gekozen en lijken op het eerste gezicht in lijn met eerder artwork.

Warner pleegt echter geen overleg met Morrissey of Marr en beiden zijn ook woest over de volgens hen slechtgekozen, Smiths-onwaardige hoezen.