Bill Withers

Hoewel de naam op zich bij velen niet bekend klinkt, doen 'Lean On Me', 'Ain't No Sunshine' en 'Just The Two Of Us' waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. Bill Withers moet veel geduld uitoefenen tot zijn muziekcarrière van de grond komt. Terwijl hij 's nachts demo's opneemt, in de hoop dat een platenmaatschappij hem zal opmerken, maakt Withers overdag wc-deksels voor vliegtuigtoiletten. 

Sunshine

Wanneer de 32-jarige Withers in 1970 wordt voorgesteld aan de directeur van Sussex Records, komt alles in een stroomversnelling. 'Ain't No Sunshine' van het album Just As I Am wordt een hit nog voor Withers een band heeft kunnen samenstellen. Het nummer bezorgt Withers in '71 de Grammy voor Best R&B Song. Van Withers' tweede album Still Bill komt de hit 'Lean On Me' die het in de VS nog beter doet dan 'Ain't No Sunshine'. Maar in Nederland weet de single nooit de Top 40 te halen.

Het jaar van

1974 is het jaar van Justments en het optreden met James Brown, BB King en Etta James voor het historische gevecht tussen Ali en Forecamp. Maar vooral is 1974 het jaar van de scheiding met Sussex Records. Na een juridische procedure pakt Withers zijn biezen en tekent hij een contract bij Columbia Records. Na 'Ain't No Sunshine' en 'Lean On Me' volgen er nog een reeks hits, maar die kunnen zich niet in het collectieve geheugen branden. Tot Bill Withers in 1980 'Just The Two Of Us' opneemt, samen met Grover Washington Junior. Withers doet echter weinig met de vernieuwde aandacht en treedt maar bij gelegenheid op. Pas in 1985 komt zijn volgende en laatste album uit: Watching You Watching Me.

In 2008 werd er naar aanleiding van een tribute-concert een documentaire (Still Bill) gemaakt over de 70-jarige Withers. Om diezelfde reden werd het eind mei 2011 door de Nederlandse televisie uitgezonden; Withers was te gast bij De Wereld Draait Door en beantwoordde de vraag of hij tijdens het tribute-concert zelf ook een nummer zou gaan zingen met "Dat is zoiets als Muhammad Ali weer zien boksen".