Natalie Imbruglia

Biografie

Natalie Jane Imbruglia wordt op 4 februari 1975 geboren in Sydney, Australië. Al op jonge leeftijd is ze bezig met modellenwerk. Een maand voor haar negentiende verjaardag debuteert ze in de langlopende soapserie Neighbours, waarin ook Kylie Minogue en Jason Donovan hun carrière startten. Haar karakter Beth Brennan is erg populair. Zo ook in Groot-Brittannië, waar de serie eveneens een kijkcijferkanon is. Nadat Beth in 1994 uit de serie geschreven wordt, krijgt Imbruglia een platencontract aangeboden bij RCA. Ze werkt aan haar debuutalbum met singer-songwriter en producer Phil Thornalley, die eerder al furore maakte met The Cure en Johnny Hates Jazz. Vlak voor de voltooiing van Left Of The Middle wordt er nog één song aan de plaat toegevoegd: Torn.

Torn

Torn is het enige liedje op Left Of The Middle dat niet door Natalie wordt geschreven. Thornally schrijft het al in 1993, met de Californische songwriters Scott Cutler en Anne Preven. Datzelfde jaar verschijnt de eerste opname onder de titel Brændt, opgenomen door de Deense zangeres Lis Sørensen. Cutler en Preven nemen het liedje zelf in 1995 voor het eerst op, onder de bandnaam Ednaswap. Nadien zet Ednaswap Torn nog drie keer op plaat: in 1996, 1997 en 1998. Wanneer Thornalley en Cutler in 1996 het album Beneath My Skin van de Noors-Amerikaanse zangeres Trine Rein produceren, proberen ze Torn aan haar te slijten. Met succes, want het wordt dat jaar een top 10-hit in Noorwegen. Met bewezen succes in Scandinavië weet Thornalley ook Imbruglia over de streep te trekken om Torn op te nemen. Haar versie wordt eind 1997 uitgebracht.

White Lilies Island

Torn komt in januari 1998 de hitlijsten binnen en bereikt de derde plek. Het liedje staat wereldwijd hoog in de top 10 en is in 1998 zelfs het meest gedraaide nummer op de radio. Het album Left Of The Middle tikt de tweede plek aan in de Nederlandse verkooplijsten, onder Home Again van René Froger. De tweede single, Big Mistake, is in het voorjaar van 1998 een bescheiden hitje. Opvolgers Wishing I Was There en Smoke brengen weinig teweeg in de Nederlandse charts, al worden de videoclips volop gedraaid op de muziekzenders. Imbruglia’s tweede album, White Lilies Island uit 2001, is in Europa een gigantische flop, ondanks bijdrages van gerenommeerde producers en songwriters als Patrick Leonard, Gary Clark (Danny Wilson) en Matthew Wilder.

Shiver

RCA ontbindt het contract na de tegenvallende verkopen van White Lilies Island. Imbruglia zet haar zangcarrière hierna op een lager pitje, maar ze straalt op het witte doek in de komische film Johnny English, naast hoofdrolspeler Rowan Atkinson. Het nieuwe label Brightside Recordings, onderdeel van de kort daarvoor gefuseerde platenfirma’s BMG en Sony Music, brengt in 2005 het derde album van Natalie Imbruglia uit, getiteld Counting Down The Days. Ze werkt hierop samen met producers en songwriters die eerder hits hebben geleverd aan Kylie Minogue, Atomic Kitten, Hilary Duff, Ashlee Simpson en Anastacia. Vooral in Groot-Briitannië zijn de singles van Counting Down The Days een succes, al is in Nederland alleen Shiver een piepklein hitje. Daarna verliest het Nederlandse publiek de zangeres uit het oog.

Nieuw werk in 2021

Na RCA en Sony BMG geeft platenfirma Island Records de zangeres een kans. Het album Come To Life verschijnt in oktober 2009 en bevat twee nummers die geschreven zijn door Coldplay, te weten Lukas en Fun. Naar verluidt had Coldplay-zanger Chris Martin een oogje op Imbruglia. Het overgrote deel van de plaat is geproduceerd door Ben Hillier, bekend van zijn werk met Depeche Mode, Blur en Elbow. Toch is Come To Life geen succes en na één album wordt Imbruglia alweer uitgezwaaid bij Island Records. Op het Portrait-label van Sony brengt ze in 2015 het album Male uit, waarop ze covers zingt van artiesten als Tom Petty, Neil Young, The Cure en Damien Rice. De plaat wordt geproduceerd door Billy Mann, die veel achter de knoppen zit bij P!nk. De verkopen blijven wederom uit. Natalie Imbruglia is nog niet uitgezongen. In de zomer van 2021 verschijnt de EP On My Way, met een bijdrage van onder anderen Strokes-gitarist Albert Hammond Jr.