PF Sloan

Decennialang kraaide er geen haan naar Phil 'P.F.' Sloan. Eigenlijk was deze songschrijver, producer, muzikant en architect van arbeidsvitaminen als Jan and Dean en Herman's Hermits totaal vergeten. Een enkele keer komt 'Eve of Destruction' nog langs in een lift of supermarkt, maar geen mens weet dat Barry McGuires hitje een pennenvrucht is van Sloan. Producer Jon Tiven zeurde de man tijdenlang aan zijn kop om weer een plaat op te nemen. Tiven bedacht voor Sloan het juiste concept voor een comeback, namelijk een mix van nieuwe nummers en enkele Sloan klassiekers, die hij in het zuiden van de VS wilde vastleggen met gekwalificeerde sessiemuzikanten en enkele Sloan-bewonderaars (Frank Black, Lucinda Williams, Buddy Miller). Eigenlijk is Sloan niet eens zo heel oud. Hij was namelijk pas 22 toen zijn bovengenoemde carrière er al zo goed als op zat. Vandaag de dag klinkt hij nog goed bij stem. Toch is het stramien van 'Highway 61' en 'Like a Rolling Stone' van Dylan evident aanwezig bij Sloan. Luister maar naar het bijtende 'Halloween Mary', een duet van Sloan met de voorman van The Pixies, die inmiddels zelf ook aan de elektrische countrysoul verslingerd is geraakt. Nog steeds werpt Sloan zich op als chroniqueur van het heden en schrijft hij scherp over maatschappelijke issues. Politiek vindt hij nog immer een vies ding, maar net als Dylan is hij niet heel specifiek over zijn eigen voorkeuren. Het fijne is dat de oude man er zowel felle als rustige liedjes over schrijft, die allemaal fijntjes wiegen in het geluidsbed dat Tiven heeft gesmeed. Tekst: Ronald Besemer  www.kindamusic.netMeer info: http://en.wikipedia.org/wiki/P.F._Sloan