emilie simon

De 24-jarige Française Emilie Simon schrijft haar muziek en teksten zelf, neemt vaak de rol van producer, programmeur en arrangeur over en speelt alsof het niets is ook piano en gitaar. Een muzikale duizendpoot dus, die haar eigen stijl al helemaal gevonden heeft. In eigen land won ze er reeds een Victoire de la Musique 2004 mee, in de categorie 'album électro/groove'. Of het nu Franstalige nummers zijn of tracks in het Engels, alles heeft overduidelijk haar unieke handelsmerk. Voor een belangrijk deel bestaand uit haar onschuldige, soms fluisterende meisjesachtige stem, die nog het meest doet denken aan een kruising tussen Björk en de intieme liedjes van bijvoorbeeld Stina Nordenstam. Samen met o.a. elektronische trucjes, stemmige strijkers, het typische geluid van een Hammond orgel, scheurende gitaren en Emilie's belangrijkste instrument, haar grenzeloze fantasie, maken het een prachtig atmosferisch album vol verrassingen. Haar jeugd bracht ze voor het grootste deel door in de geluidsstudio van haar vader, die geluidstechnicus was en een eigen studio in de kelder had gebouwd. Emilie miste dan ook nooit een kans om naar beneden te gaan en te luisteren naar de bezoekende muzikanten en zich te verwonderen over de lichtjes van LED en VU meters. Soms namen haar muziekminnende ouders haar mee naar jazzclubs, waar ze lang na bedtijd opbleef en in slaap viel op haar moeders knie, gesust op lome solo's. Er was voor haar dus bijna geen ontkomen aan, vijftien jaar later is Emilie zelf musicus, singer-songwriter en geluidstechnicus.Ze is altijd heel doortastend in haar eigen muzikale onderricht. In plaats van haastig een paar onvolwassen nummers te maken op gitaar of keyboard, die haar later zouden laten blozen, gaf ze er de voorkeur aan om haar vaardigheden een voor een op te bouwen. Zo leerde ze bijvoorbeeld hoe ze een strijkersarrangement moest schrijven en begroef ze zich in de lastigste hedendaagse muzikale genres op het IRCAM instituut (l'Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique), om uiteindelijk haar hart te verpanden aan 'pop'.  In een tijd van prefab popsterren, brengt Emilie Simon een ongewoon album waarbij ze aan de ene kant rebelleert tegen vastomlijnde muzikale regels, maar aan de andere kant zijn haar composities lichte en toegankelijke popsongs.Ze omringde zich met een aantal zeer vakkundige muzikanten, maar nam zelf de volledige controle over het album, omdat ze het zo intiem mogelijk wilde houden en dicht bij zichzelf. Ze leverde het basismateriaal en voegde het grootste deel van de  minutieuze details toe in haar eigen huisstudio, die ze slechts heel af en toe verliet. De elf originele composities (en de grappige cover van Iggy Pop's (The Stooges) I Wanna be your Dog) zijn dan ook allemaal bestempeld met Emilie's exclusieve en kenmerkende stijl. Ze manipuleert de Engelse en Franse taal met een gave om de perfecte muzikale verbindingen en klanken te vinden, die op een natuurlijke manier bijdragen aan de algemene 'flow' op het album. Als luisteraar wordt je meegenomen in een droom, een 40 minuten durende kalmerende ervaring, die alleen af en toe wordt onderbroken door een paar vreemde kraakjes of andere verrassende klanken. Misschien zullen deze je in eerste instantie in verwarring brengen, maar langzamerhand kom je erachter dat er duizenden van deze geluidjes zijn, die steeds leuker en duidelijker worden als je het album weer beluistert. Details van hoge kwaliteit, waarin tevens het mixwerk van genie Markus Dravs (die ook werkte met Björk en Brian Eno) op briljante wijze doorschemert. Haar frêle stem wordt blootgesteld aan allerlei invloeden. Veranderd en verdraaid door de complexe elektronica die Emilie zelf, samen met een vriend van het IRCAM, maakte. Een van de grootste krachten van deze plaat is dat er altijd iets speelt op de achtergrond. Zelfs in de meest onschuldig klinkende tracks ligt er een vreemd geluidje, een kleine kraak, een verandering van toon of sfeer op de loer. In Il Pleut is het een lucifer die het ritme brengt, in Graines d'Etoiles wordt de stem van Perry Blake ondersteund door dreigende strijkers en een opbouwende explosie van elektronica. De gracieuze harp in Lise en de naakte schoonheid van Chanson de toile doen het gordijn dicht voor dit album, maar als je weer op 'play' drukt zul je gegarandeerd weer nieuwe details ontdekken. Binnenkort op deze site is een akoestische opname van haar en een interview te beluisteren.Meer info op www.emiliesimon.com