John Hiatt

Hoewel kenners zijn talent al sinds zijn eerste platen erkennen, duurt het jaren voor John Hiatt ook onder het publiek begint te scoren. De muzikant trekt op zijn achttiende van thuishaven Indianapolis naar Nashville. Daar zet hij zijn eerste stappen in de muziekwereld. Epic Records is de eerste platenmaatschappij die Hiatt tekent. Het label brengt twee platen van hem uit. Het publiek laat Hangin’ Around The Observatory (1975) en Overcoats (1976) echter links liggen. Ook Slug Shine (1979) en Two Bit Monsters (1980), die MCA uitbrengt, kunnen geen doorbraak forceren. 

Autobiografisch

Wel covert Rosanne Cash een aantal nummers van Hiatts tweede album. Geffen is de derde platenmaatschappij die Hiatt onder haar hoede neemt. De platen die Hiatt tussen 1982 en 1985 uitbrengt, bewijzen nog maar eens dat Hiatt getalenteerd is. Maar het publiek volgt maar langzaam. Toch haalt Warming Up The Ice Age uit 1985 in Nederland de albumlijst. (De eerste van een hele reeks: alle volgende albums zullen dat ook doen.) Het Amerikaanse publiek volgt het Nederlandse voorbeeld niet en gedesillusioneerd richt Hiatt zich weer op folk. Tot hij in 1987 met Ry Cooder, Nick Lowe en drummer Jim Keltner gaat samenwerken. Resultaat is Bring The Family, Hiatts eerste succesalbum. De teksten zijn sterk autobiografisch, gebaseerd op zijn verslaving aan alcohol en drugs. Ook de zelfmoord van zijn eerste vrouw wordt aangehaald. Maar het album is er een van hoop: Hiatt is inmiddels afgekickt en (gelukkig) hertrouwd.

Little Village

Hiatt maakt Slow Turning met The Goners, zijn podiumgroep. Op basis van dat album roept het Amerikaanse muziekblad Rolling Stone Hiatt uit tot zanger en componist van het jaar 1988. Na Stolen Moments (1990) schuift Hiatt zijn solocarrière even opzij en richt hij zich op de gelegenheidsgroep Little Village. Deze groep bestaat uit de succesformule van Bring The Family (Cooder, Lowe, Keltner en Hiatt). De band brengt maar één album uit, met de verrassende naam Little Village (1992). Het album kan de verwachtingen niet inlossen en Hiatt stopt zijn energie weer in zijn solocarrière.

Perfectly Good Guitar

In 1993 is Perfectly Good Guitar een nieuw begin en dat is ook aan het album te horen. Hiatts stijl blijft herkenbaar aanwezig maar ook producer Matt Walace, bekend van Faith No More, drukt zijn stempel op het album. Na een live-album komt Hiatt met het donkere Walk On, dat commercieel teleurstelt. Ook Little Head uit 1997 kan niet aan de verwachtingen voldoen. Hiatt ligt er niet wakker van en slaat in 2000 terug met een mengeling van folk, blues en country: Crossing Muddy Waters. In 2002 komt Hiatt nog ‘s met een rockplaat. The Goners waar Hiatt in 1988 afscheid van heeft genomen, zijn weer Hiatts begeleidingsgroep op The Tiki Bar is Open.